FONTAINE BROWN (US)
Tales From The Fence Line

Douglas Fontaine Brown zag het levenslicht in 1942 in Ann Arbor, Michigan, maar bracht het grootste deel van zijn leven door in Detroit. Nu woont hij in Laguna Beach, California. En het is onder andere vanuit zijn homestudio dat hij ons zijn album “Tales From The Fence Line” deelachtig maakt.
Alvorens  “Detroit Saturday” en “Got To Git” neer te zetten heeft Fontaine minstens drie keer geluisterd hoe Burnside zo’n trance-geval in mekaar prutst. Hij slaagt er hier verdienstelijk in een gelijkaardige sfeer te scheppen. “Closer to the Flame” en “Love Come Rescue Me” zijn dan weer een pure popsongs à la Hall and Oates’ blanke soul van de vroege eighties.
Als je me zo hoort beginnen aan een exposé van deze CD van Fontaine Brown, ga je denken dat deze man zijn invloeden heeft gezocht in veertig jaar pop-, rock- en bluesgeschiedenis. Dat zou hem geen recht doen, want deze man heeft een groot deel van deze geschiedenis mee helpen schrijven. Ik ga zijn ganse verleden hier niet neerpennen, want zelfs in verkorte versie heb ik dan algauw vijf A4-kantjes bij mekaar. Voer voor een biograaf. Ik zal me beperken door te zeggen dat ’s man’s eerste muzikale output dateert van 1962, een single opgenomen in de Chess studio’s. In de jaren zestig was hij druk doende met allerhande proto-punkgroepen en dito songs in mekaar te steken die buiten Detroit enkel cult-voer waren. De tijd was nog niet rijp voor het genre. Eén van zijn compagnons in die tijd was ene Bob Seger, stads- en muziekgenoot, waarvoor hij nummers schreef. Luister naar “Ain’t No Brakeman” en je bent mee. Hij ging nog in de leer bij Mickey Stevenson, de huisschrijver van Motown, homebase eveneens de motorcity en met de band Southwind haalde hij een contract binnen bij Apple Records, dat kort daarop echter ter ziele ging, zodat een glansrijke carrière enigszins gefnuikt werd. Hij schuimde intens het clubcircuit af met zijn band Doug Brown & the Omens, waar ook Bob Seger deel van uitmaakte.
Daarop volgt zo’n dertig jaar werk achter de schermen. Als belangrijkste prestatie mag vermeld worden dat hij zich ontpopte als een méér dan verdienstelijke songsmid die méér dan tweehonderd titels de zijne mag noemen. Hij leverde songs aan Dave Edmunds, Percy Sledge, John Mayall, Dave Alvin, Joe Louis Walker, Emmylou Harris…… een eindeloos lijstje.
Voor deze CD “Tales From The Fence Line” deed hij een beroep op zijn vriend, de befaamde Don Dixon als co-producer. Deze laatste oogstte grote roem door zijn producerwerk voor REM en The Smithereens. Hij zit bovendien mee in de band als muzikant. Het resultaat van deze samenwerking is dit merkwaardige en veelzijdige album van een man die de helft van zijn leven in de schaduw doorbracht, of als frontman van een aantal cult-bands, die hoofdzakelijk bij andere muzikanten hoog aangeschreven stonden, en als voorbeeld dienden.
Twaalf eigen composities staan er op deze CD, en als er al een nummer bekend in je oren klinkt, is dat omdat hij het geschreven heeft, zoals “Closer to the Flame” dat menigeen zal herkennen als een Dave Edmunds standaard, maar dat van de hand van Fontaine is, al durft Edmunds wel eens volhouden dat hij het nummer zelf schreef.
Hoewel dit ceedeetje misschien niet echt meer binnen ons blues en rootsconcept kadert, wou ik het toch opnemen in onze CD-review column, omdat het ten eerste goeie muziek inhoudt, en ten tweede wordt afgeleverd door een man die eigenlijk een verpersoonlijking van het begrip roots is.
Met dank aan Betsie Brown van Blind Raccoon die dit plaatje onder onze aandacht bracht.

The band is :

witteMVS